Arap dünyasındaki ayaklanmaların ardından Lübnan’da da başlayan hareketlenme, hükümetin düşmesi sonrasında yürütülen yeni seçim dönemindeki süreçte yerini küçük çatışmalara dönme ihtimalleri olan protestolara bırakmıştı. Bu zaman diliminde festival takip etmek üzere foto muhabiri olarak iki dönem Lübnan’daydım. Coşkun Aral’ın Sözün Bittiği Yer kitabıyla çok erken yaşta tanışan biri olarak Lübnan, neden bilmiyorum, en ilgimi çeken kısımdı. Yıllar sonra kitapta izlediği savaşın izlerine tanıklık edecek yirmi-iki yaşında bir genç olarak değişik bir his içerisinde olduğumu hatırlıyorum.

Günümüzde ne yazık ki yakın geçmişte olduğu gibi savaşla gündeme gelen Lübnan’da geçirdiğim vakit, yürüdüğüm sokaklar çektiğim fotoğraflar yıllar sonra tekrar hafızama düştü. Beyrut’ta bulunduğum süre zarfında takip ettiğim programdan bana kalan vakitlerde şehrin neredeyse her sokağında kilometrelerce yürümüş, gece hayatından kafe kültürüne, seçkin mekanlarından arka sokaklarındaki karışık ortamlarına kadar günlük yaşamın dahil olduğu her ortamını fotoğraflamaya çalışmıştım. Paris’e hiç gitmedim ama Beyrut’un, 1970’li yıllarda Ortadoğu’nun Paris’i olarak anılmayı hak ettiğine dair hatıralara sahip bir şehir olduğuna eminim.

Devam edecek…