Her birine ne yazık ki yakın geçmişte veda ettik. Baştan söyleyeyim, bendeki bu durum bireysel düzeyde geçmişe duyulan özlem. Sürme iskele verilmeden vapurdan atladığımız yaşlardan, yetişemediğimiz son vapurun ardından baktığımız akışta epey hayatımızın içindelerdi. Bu yazıyı yazarken çoğunlukla yalnızca körfezde sohbet için varış noktasında inmeden, bindiğimiz iskeleye döndüğümüz vapurları hatırlıyorum. Muhtemelen özlem duyduğun şey o yıllar kardeşim, vapur bahane diyeceksiniz ama denizi olan bir memlekette hatıraların vapursuz olma ihtimali yok. Her neyse, bu küçük paragraf İzmir Körfezi’nde çalışan vapurların hayatımın bir bölümüne denk gelen on-beş yıllık sürecinden bahsetmekte.

Körfez vapurlarına vedalaşma süreci galiba ilk olarak ikibin-onbirde başladı. İhsan Alyanak (İstinye), Konak’ta battı, bir sene sonra Alaybey ve 9 Eylül, (sonradan Karaburun açıklarında batırılmak üzere) emekli edildi. Ardından sırasıyla Gölcük (Hasköy), Yalova-1 (Kumburgaz) ve Kordon (Ambarlı) parçalanarak aramızdan ayrıldı. İki-binlerin başında yenilenen ve o dönemde de özel gemi olarak faal tutulması çok muhtemel Bergama’yı bu ekibin dışında tutuyorum.

Bu arada her şeyi romantizme bağlayacak değilim elbette. Bu tarz yaptırımların başlıca nedeni, yakın zamanda her şeyin ölçütü olan azami verimlilik, farkındayım. Yeni tasarımlara karşı değilim tabii ki ancak bazı şeylerde geleneksel çizgiden bu denli uzaklaşmayı pek kabul edemeyenlerdenim. Muhtemelen bunun sebebi de görsel bir işle uğraştığımdan olsa gerek. Diğer yandan tarihsel değeri olan “şeyleri” muhafaza etmek adına olumlu ya da doğru adımlar atabilen bir toplum değiliz. Günümüze ulaşan ve son örnek olarak nitelendirilebilecek şeylerin akıbeti bu sebeple beni çoğu zaman endişelendiriyor.

Blog görsel bir arşiv o yüzden yazıyı daha fazla uzatmayacağım. Artık olmayan körfez vapurlarının tarihi ve sınıflarına göre derlemesini yapıp buraya ekleyeceğim. Vapurlara duyulan özlem katlanacak mı? Yoksa, bizi tatlı bir hatıraya götürüp keyiflendirecek mi? Göreceğiz.